M5 Ligfietsen » Nieuws » Laatste nieuws

<< vorige | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | volgende >>


Uzbekistan per M5 Carbon High Racer	11 oktober 2014
De ochtend van 1 oktober is koel, een stuk koeler dan vorig jaar. Al voor de start zijn er drie lekke banden te betreuren op het korte stukje dat de meeste rijders af moeten leggen naar de startplaats op de parking voor Hotel SMS iti, gelegen aan de zuid-west kant van Tasjkent. We wachten tot wel een half uur na de officiële starttijd om iedereen een gelijke start te geven, de banden zijn geplakt en na de groepsfoto zijn we weg. Het is niet bepaald vechten voor een plaats in het kleine peloton dat de stille straten van Tasjkent doorkruist op weg naar het platteland, er zijn dit jaar slechts acht officiële starters voor het vierde Silk Route 1200 brevet. Net als vorig jaar zijn er slechts drie Europeanen. Dit jaar zijn dit: Lars Jacopsson uit Zweden, Manuel Jekel, Contributing editor van het Duitse Tour Magazin en ikzelf. Verder zijn er starters uit de Russische federatie, Kazachstan en Oezbekistan. Europeanen zijn bang om in dit schitterende land te rijden, er zijn vooroordelen over de regio Centraal-Azië en ook omdat het nog niet zolang geleden bij de Sovjet Unie hoorde. Dit is grotendeels ongegrond. De mensen zijn er vriendelijk en behulpzaam. De vele bezienswaardigheden maken het een geweldig vakantieland en de nationale keuken is om te watertanden. De staat van de wegen is voor het grootste gedeelte redelijk tot goed, slechts enkele honderden kilometers kunnen variëren van slecht tot erbarmelijk slecht. de onderliggende zestig jaar oude Sovjet betonweg komt hier en daar door de lappendeken van stukjes reparatie-asfalt en los gruis heen. Op sommige plekken is het bijna beter om af te stappen. Mocht je door de berm willen rijden dan krijg je zeker te maken met een type doorn wat resoluut korte metten maakt met de sterkste band en dwars door iedere breakerlaag gaat. Het record voor een rijder lag op negen lekke banden in een dag. Mijn tactiek is net als vorig jaar de band zo hard mogelijk oppompen. Vorig jaar had ik nog de 25 mm Durano van Schwalbe, maar deze was me nog te hoog en te slap. Dit jaar heb ik gekozen voor de 23 mm draadvariant. Opgepompt tot 10,5 bar worden het dan net karrenwielen. Het rijden van een stootlek of "snake bite" is hiermee bijna volledig uit te sluiten. Op het asfalt rijden ze als een raket en wat dan nog over blijft zijn een 150 km waar je wat zachter moet rijden. Het heeft gewerkt... Slechts een doorn heeft me te pakken gehad op de tweede dag. De weg gaat van Tasjkent naar Samarkand en daarvandaan naar de historische plaats Buchara in de woestijn. Proberen zoveel mogelijk met daglicht te rijden dan zie je de grote gaten en scheuren op tijd. Na Buchara is het min of meer dezelfde weg weer terug met door de organisatie georganiseerde slaapplaatsen. Het eten is prima en de ambiance ronduit exotisch. Verwacht geen luxe en altijd heet water om te douchen. De laatste twee dagen had ik problemen met de darmen, waarschijnlijk het gevolg van het veel te lekkere lokale eten. Ik kon weinig binnen houden en moest met enige regelmaat de berm opzoeken voor een sanitaire stop. Dankzij wat sterke pillen uit de apotheek in Samarkand die ik van de organisatie gekregen had heb ik ook de laatste dag nog uit kunnen rijden. Niet zo snel als vorig jaar maar overleven is het sleutelwoord op de "Silk Route 1200". Een adembenemend avontuur waar ik alweer niet in staat bleek te zijn om de Carbon High Racer van M5 te slopen op de slechte wegen! Zie ook: officiele tussen- en aankomsttijden (wel even Google Translate gebruiken)


GESTOLEN!!!	30 september 2014
Graag medewerking aan onderstaande en beloning voor tip die tot terugbezorgen van deze fiets leidt.
Deze unieke handgebouwde carbon ligfiets van mijn vrouw Anja, (model Shock Proof 20/20) is vanochtend op 30 september uit de garage van Bram Moens gestolen. Kenmerken: hoge 18 spaaks aerovelgen van 20 inch, kleur donkerblauw metallic, M5 sidepull remmen, carbon triple crankstel, titanium stuurpen, carbon dragertje, Rock Shox achterdemper, trapasbus op maat gelijmd dus niet verstelbaar, mono-geveerde voorvork, EBS duimremmen, Speedplay titanium Frog pedalen. Heel graag uitkijken naar deze fiets of en wanneer hij ergens aangeboden wordt. Melden bij M5 ligfietsen, Nwe. Kleverskerkseweg 23 Middelburg tel. 0118 628759 of 06 1403 7797

Spiegeltje spiegeltje aan de hand...	4 september 2014
Eindelijk een spiegeltje dat compact is, daardoor onopvallend, zonder vibrerende beugel en er ook nog eens goed uitziet: de Zephal Spin, uitgebreid getest tijdens de Viking Tour en deze mag blijven! Uiteraard toch weer een beetje gemodificeerd maar kon op die manier rechtstreeks aan de remhendel.


Bent u ook zo toe aan een lang weekend fietsen?	2 september 2014
A.s. weekend is er het rondje Belgie van 1000 km met 6000 hoogtemeters....
Onze toprandonneur Arthur van der Lee heeft twee dagen extra vrij genomen om in Belgie van start te gaan aan de Borders of Belgium. Tsja, als je een efficiënte fiets hebt gaan extremere tochten als deze bijna vanzelf. Het gaat echter niet zozeer om de snelste tijd rijden maar meer om het avontuur want je maakt altijd wel iets mee. Gekampeerd wordt er met de hammocktent en je weet eigenlijk nooit waar je die avond zult staan. En het allermooiste: na afloop van die 1000 km kan je de volgende dag gewoon weer aan het werk want ligfietsers hebben bij aankomst geen spoortje last van pijn in kruis, nek, polsen, rug etc.! Volgen kan via website: www.roadworkx.com/gps.html Website van de organisatie: www.bordersofbelgium.weebly.com

Video Viking Tour 2014	22 augustus 2014
Goede video-impressie van een racefietsende collega tijdens de Vikingtour. Vlot gemonteerde video van de bergen, de uitzichten, de tunnels, de afdalingen en de beklimmingen. Op 52 seconden en op 7 minuut 12 leden van het M5-Team!

Stijn van de Maele tweede op M5 CHR tijdens wereldkampioenschappen ligfietsen Frankrijk	18 augustus 2014
Foto: Bram LuyckxDe Belg Stijn van de Maele is op zijn M5 Carbon High Racer CHR tweede geworden bij het WK in de klasse ongestroomlijnd. Hier alle uitslagen Hieronder het verslag door Stijn zelf. Klimtijdrit in Montfaucon De tijdrit werd gereden op een helling van 2,7 km lang met een hoogteverschil van circa 200 meter. Vooral het eerste stuk was vrij stijl en voor sommige deelnemers moeilijk haalbaar. In de voormiddag was ik de helling nog eens opgereden om te verkennen en toen liet mijn voorderailleur het afweten. Voor de wedstrijd konden we het probleem voorlopig oplossen, maar vlot schakelen deed hij nog niet. Hierdoor heb ik misschien een paar seconden verloren, maar voor de overwinning zou het toch niet voldoende geweest zijn. Uiteindelijk eindigde ik op de derde plaats ongestroomlijnd. Sprints in La Vèze - Luchthaven Op de luchthaven van La Vèze stonden de 200 m vliegende start en de 1000 m staande start op het programma. Hoewel het asfalt perfect glad was, zorgden veel tegenwind en een licht oplopende baan ervoor dat de snelheden bij alle deelnemers niet zeer hoog lagen. Normaal gezien zijn dit mijn sterke nummers maar vandaag wou het niet lukken zoals ik wou. Bij beide onderdelen eindigde ik derde in mijn categorie. Criterium in Mérey - Sous - Montrond Hier moesten we op een veeleisend parcours 10 rondes van 10 km afleggen. Snelle rechte stukken bergaf werden gevolgd door enkele haarspeldbochten, en in iedere ronde ook nog een klim van circa 2,5 km, goed voor zo'n 140 hoogtemeters per ronde. Bij de start werd iedereen geplaatst in een startopstelling volgens het tussentijdse klassement, dit verhindert dat snellere renners gehinderd worden door tragere die menen ook vooraan te moeten starten. Dus bij de start goed weggekomen. Bij de eerst haarspeldbocht was het al prijs: een velomobiel die net voor de bocht voor mij schiet, zich compleet misrekent en over de kop gaat. Meteen een waarschuwing voor de rest, om hier met de nodige voorzichtigheid door te rijden. Na de eerste ronde rijden we met z'n drieën op kop: Mathias König (UF), Bernhard Böhler (PF) en ikzelf. Na drie rondes kan ik het tempo op de snelle stukken niet meer bijhouden en moet ik lossen. Vanaf ronde vier krijg ik te kampen met krampen. Raar, maar bergop heb ik er geen last van. Door de krampen heb ik wat moeten temporiseren en hierdoor komen Michael Hering en Olivier Vuadens weer bij mij. We rijden samen verder tot Olivier in de laatste ronde moet lossen. Dan gaat het enkel nog tussen Michael en mij. Michael was de snelste bergop in Montfaucon maar toch lukt het mij om hem in de laatste ronde bergop er af te rijden. Op het einde van de klim doet mijn voorderailleur nog even moeilijk, maar gelukkig schakelt hij net op tijd terug naar het grote blad om de sprint in te zetten. Zo kom ik als derde algemeen en tweede ongestroomlijnd over de finish. In het eindklassement word ik zo tweede ongestroomlijnd.

"I think it goes faster"	31 juli 2014
Eindverslag Viking Tour 2014
Cool down na de finish: Herke Wendt, de snelste van de Viking Tour.860 km, 11500 hoogtemeters, vijf fjorden, negen bergen, de setting van het prachtige, doch zware traject van de Viking Tour. Ruim 140 deelnemers van jong tot oud, waaronder vier ligfietsers op hun M5 Carbon High Racers (de vijfde, Robert Carlier, kon wegens privé-omstandigheden helaas niet starten). De weersomstandigheden waren on-Noors: volop zon en de hele week temperaturen boven de dertig graden. Alleen de laatste dag enige tijd donkere wolken en onweersbuien. Opvallend was de positieve houding van de andere deelnemers ten opzichte van de ligfietsen. Veel interesse en bewondering dat we met dergelijke fietsen de bergen in durfden... Na de eerste etappes concludeerde een racefietser: I think it goes faster. Toen Herke Wendt (40) tot twee maal toe een etappe had gewonnen sloeg de verbazing pas echt toe. Wat gebeurt hier!? Maar ook na het succes van de ligfiets geen spoor van jaloezie, het werd ons gegund. Herke, dankzij het consequent ontbreken van een shirt feitelijk de "true Viking", werd tijdens de prijsuitreiking apart genoemd als de allersnelste. Het juichen leek net iets luider als zijn naam weer eens genoemd werd. Rond de geparkeerde M5 Carbon High Racers stonden vaak geïnteresseerde deelnemers de techniek te bekijken en werden allerlei vragen afgevuurd op het M5-team. Sommige waagden zelfs een proefrit. Het M5-team nam deel te midden van een deelnemersveld waarin een zeer sterke groep professionals meereed. Voorin werd er elke dag zeer hard gereden en geklommen. Toch zorgde Herke met zijn M5 Carbon High Racer tot twee maal toe voor de hoogste gemiddelde etappesnelheid van de gehele week, namelijk 35,9 en 36,9 km/u. Beide keren in bergetappes met finish bovenop de berg. Het hele M5-team is zonder enig technisch mankement over de finish gekomen. Dat laatste is toch niet helemaal vanzelfsprekend. Zo was het wegdek van de proloog zo slecht dat je bijna uit het zadel geworpen werd door de harde klappen die de fiets ontving. Soort afdalen in een rivierbedding. Wielen los van de weg door kuilen en wasborden. Ook in latere etappes kregen de fietsen enorme klappen te verduren. Met racefietsbandjes op 8 bar door gravel bij snelheden die lijken te vragen om lekke banden en gesloopte wielen. En dan het klimmen: vol op de pedalen, ketting zo strak als een snaar, 12 procent, 14 procent, iedere omwenteling maximale belasting van de aandrijving. Vervolgens weer naar beneden: kilometers lang pompend remmen met de verwachting dat de velg niettemin roodgloeiend aanloopt. En aan het eind van iedere etappe is alleen de berijder gesloopt: de fiets is alleen stoffig en kan de volgende dag weer van start. En onderweg zag je collega's op racefietsen met hun gebruikelijke ongemakken worstelen. Maar ja, ze moeten wel, want op een ligfiets kun je immers niet klimmen... In het verleden is natuurlijk al vaker aangetoond dat je prima kan klimmen met een goede lichte ligfiets, maar dankzij Herke Wendt is het nu weer eens benadrukt. Tot twee keer toe een etappe met ruime voorsprong winnen van goed getrainde atleten laat overtuigend zien dat klimmen dus gewoon wel gaat. Onze ervaring is niet anders. En dat een ligfiets (ook) superieur is op het vlakke en gedurende afdalingen is een algemeen bekend feit. Afdalen, liefst met enkele procenten daling op mooi asfalt, is ronduit spectaculair: de M5 CHR's blijven ongekend stabiel, alles voelt zo veilig, zo gecontroleerd. Echt zorgeloos genieten terwijl je je van een berg afstort. Waar racefietsers gedurende afdalingen bleven hangen rond de 70 km/u, gingen de ligfietsers (al freewheelend) daar ruim 30% sneller, in dit geval tot 94 km/u. De Viking Tour was een duurtest voor de deelnemende M5's en de berijders.Herke was uiteraard de absolute ster.Qua klasseringen zat Bram overall gemiddeld op een derde van de top en in zijn leeftijdscategorie steeds bij de top 5. Wout zat ondanks zijn tekort aan trainingskilometers daar steeds heel dicht bij en Daniel heeft hem niet alleen uitgereden maar hield elke dag gemiddeld zo'n 50 van de 150 deelnemers achter zich! Onze spierpijn is inmiddels weer over en de Viking Tour bleek in ieder geval niet voldoende om de fietsen kapot te krijgen! Volgende keer neemt Bram in plaats van een reservefiets een reserverijder mee :)

Verslag van 7e en laatste etappe Viking Tour 2014	28 juli 2014
Herke, Bram en Daniel na aankomst op TrollstigenBram Moens Vrijdag 25 juli werd de eindrit van 158 km in de Viking Tour verreden van de fjordplaats Stryn naar het centraal in de bergen gelegen Vågåmo. Deze rit rit kende 1850 hoogtemeters. Grootste hap daarvan was de beklimming naar de Gamle Strynsvegen met een klim van zeeniveau naar 1150 meter. Na mijn min of meer verplichte tweedaagse rust wegens darmproblemen wilde ik perse de afsluitende etappe meerijden. Een fantastisch parcours door een van mijn favoriete bergstreken waar ik ook veel geschilderd heb. De ochtendstart in Stryn viel ongeveer samen met de komst van een enorme onweersbui. Die kon je alleen voorblijven door heel hard te rijden. Dat plan had ik toch al, omdat ik zoveel mogelijk voorsprong wilde nemen op de achtervolging vanwege de zware klim die zou volgen. Met tweevoudig etappewinnaar en mede M5 teamgenoot Herke Wendt achter me aan scheurden we met 50 km/uur richting bergen. Koeling was er in de vorm van enorme buien: ik vond het heerlijk na al die dagen boven de 30 graden Celsius. Verder merkte ik enorm de twee dagen rust in mijn lichaam. Ik draaide op 95% van mijn maximale hartslag, realiserend dat dit natuurlijk nooit vijf uur lang zou kunnen... Resultaat van het hard starten was wel dat de veel jongere en sterkere klimgeiten pas op ruim 700 hoogtemeters voorbij kwamen. De passeersnelheid van de toppers was duidelijk lager dan aan het begin van de Viking Tour. Stel je eens voor: jongere (zeg 30 jaar), sterkere (400 Watt i.p.v. 295 Watt) en lichtere renners op M5 Carbon High Racers... Het verschil zou geheel wegvallen!! Bovenop het bergplateau aangekomen volgde een 23 km vlakke tot 1 a 2 % dalend parcours over een gruisweg: met kuilen. En ja, in een van die kuilen trof ik met 50 km/u een iets te scherpe rand die zelfs mijn 9 bar achterband een snakebite bezorgde. Dat kostte me rond de 12 minuten en moest door met een banddruk van hooguit 5 bar vanwege het handpompje. Even later zorgde weer een andere kuil voor een salto van mijn telefoon. Dat resulteerde in een zoektocht naar vier stukken telefoon en weer drie minuten oponthoud. De 70 km vals plat/vlakke route plus bult van 200 meter van Grotli naar Vågåmo was uiteraard het ligfietsparadijs en zorgde af en toe voor hoge topsnelheden. Op het eind van de etappe kregen we nog een klim van 5 km te verwerken met stijgingspercentages tot 14%. Uiteindelijk eindigde ik met een tijd van 5 uur en 14 seconden fietsen op de 28e plaats van de 141 deelnemers, waarvan 95% jonger was dan ik. Alleen kijkend naar leeftijdscategorie 51-60 eindigde ik op de derde plaats. Ter info: ook deze 5 uur durende rit was weer geheel solo afgelegd. Maarrrr: waarom doen we dit allemaal?? Klimmen op een lichte ligfiets: theoretisch al aangetoond, in de praktijk nu ook: veertigjarige hovenier toont met twee etappezeges op een M5 CHR aan dat het kan. Houdbaarheid en kwaliteit van M5 CHR frames en afmontage testen in extreme omstandigheden Kortom: Als een fiets zoals de M5 Carbon High Racer op het hoogste niveau voldoet tijdens een race/tour zoals de Viking Tour en twee bergetappes WINT temidden van honderden racefietsers waaronder het Nationaal Noors Triathlonteam dan voldoet zo'n fiets ook voor forensen, vakanties en korte of langere toerritten.


Herke doet het gewoon nog een keer: winst 6e etappe Vikingtour	24 juli 2014
Peloton racefietsers op minuten achterstand gezet
Herke Wendt is vandaag opnieuw overall winnaar, deze keer van de zesde etappe van de Vikingtour. Na een klim van zo'n zeshonderd meter lag Herke nog steeds eerste en bleef de achtervolgende groep nog net voor. Direct na het passeren van het hoogste punt vloog Herke echter weer naar beneden en reed de andere renners er effectief uit. Op het laatste relatief vlakke stuk slaagde niemand er meer in bij Herke in de buurt te komen en pakte hij een ruime overwinning. Foto: Herke komt na de race teruggewandeld naar de accommodatie van het M5-team.

Historische zege M5 ligfiets in bergetappe Vikingtour te midden van 150 racefietsers	22 juli 2014
Op de derde dag van de Viking Tour heeft Herke Wendt (40), een van de leden van het M5-team, een 109 km lange bergetappe gewonnen (met finish bergop). Herke finishte met maar liefst drie minuten voorsprong op het peloton. Zijn gemiddelde kwam uit op 35 km/uur, waarbij de verplichte eerste 12 kilometer bij lage snelheid onder escorte plaatsvond, dit vanwege het passeren van een tunnel. De overwinning van Herke is des te opmerkelijker als je je realiseert dat hij de gehele afstand solo heeft afgelegd, daar waar een jagend peloton steeds van kop wisselt. In de praktijk rijden alle leden van het M5-team overigens solo. Het deelnemersveld is zeer sterk, zo neemt het Nationale Noorse Triatlonteam deel aan de Viking Tour. Ook vandaag een bergetappe welke begon en eindigde met een klim van 550 meter. Opnieuw was Herke de snelste ligfietser, maar wist deze keer de kopgroep net niet te kloppen. De sfeer gedurende de Viking Tour is erg goed. We zijn warm ontvangen door de organisatie en de racefietsers en er is veel verbazing en bewondering onder de andere rijders over de prestaties van de ligfiets in de bergen. Langdurige beklimmingen zijn eerder regel dan uitzondering, maar dat blijkt geen belemmering. De afdalingen zijn ronduit spectaculair: zo tikte Bram vandaag bijna 94 km/uur aan. Uiteraard blijft iedere etappe gewoon keihard werken en de tropische omstandigheden maken het er niet gemakkelijker op. Daar tegenover staat de geweldige omgeving: bergen, sneeuw, gletsjers, bossen, fjorden. Een mooier parkoers is nauwelijks denkbaar. Op de foto: Herke, Wout en Bram